شعرها و امضای کتابBLUE SONGS

Faramarz Soleimani:

BLUE SONGS

7 Long Songs+New Poems

Poems of 1355-1359

1st Ed,Moj Book 1360/1981
http://bluessongs.blogspot.com/2013/05/blue-songs_29.html

2nd Ed e-Moj Book,Spring 2013/1392

سرود های آبی

 فرامرز سلیمانی

٧ سرود بلند +افزوده ها

شهرهای ١٣٥٥-١٣٥٩
چاپ اول ،موج ١٣٦٠

ویرایش دوم و افزوده ها ، نشر الکترونیک موج ،بهار ١٣٩٢/٢٠١٣
e-mojbook.com 

شعر ها 

١- زخمه بر بی تا ر ساز

٢-در سرزمین عمیق زخم 

٣-یاد واره ی باران 

٤-دریچه یی به گستره های سبز 

٥-سرودی به بی گاهی 

٦-خانه ویران است 

٧-سرود های آبی 

+ 

به جانب آبی-١

به جانب آبی-٢

شعرها وا مضای کتاب 

BLUE SONGSبه جانب آبی-۲

خانه ویرانی ست 

در دو جانب آبی 

که یکی می رود 

و همزاد او می ماند 

و قایقی آبدی 

در آب های غربت 

تو را  بر بادبانی پاره 

بیرق می کند 

تا در نا کجا 

سر گر دان بمانی 

خانه 

در اوج

 ویرانی ست 

.

سرود آبی تو را 

این تشنه 

همیشه 

می خواند 

BLUE SONG:به جانب آبی-۱

سرود آبی تو را 

این تشنه 

همیشه 

می خواند 

.

می روی 

تا ملتقای انار و بیداری 

کنار برکه یی

در کنار کویر 

و با بهار باز می ایی 

تا لخته های مقدر تشنه گی 

و آرام 

نمی مانی 

. 

سرود آبی تو را 

این تشنه 

همیشه 

می خواند 

BLUE SONGS*سرودهای آبی:سرودهای آبی

سرودهای آبی:سرودهای آبی
دل در هوای آبگشت است
به بهانه ی بهار
که قالب سنگ می ترکد
و خم می شود آبشار
بر مژگان عاشق خزه
و عاطفه ی دو ساحل را
بال می زند غبار آب
.فراز تر از  تنهایی خیس آن سوی
دستی از آینه
آشفته می کند تخیل پل را
که تن یله شود
بر روان پریشان رود
.تا وعده گاه تپش های آبی
٢
پیوند ستا ره و سبز
جاده های بهار آغاز را
تا انتهای جهان
تکرار می کند
و نگاه بام
پر از پاییز است .
با روی دوگانه یی ست آغوش مان
و معصوم ترین دربازه ها
با زمزمه ی گیاهی
مفهوم سبز را
به دشت می سپرد
که درختان
بلندای خاک را
هنوز سوکوآرند .
پاره یی از پرواز
بر بال های کاغذی
و سرنوشت قله
در آواز های راه
چشم انداز بی باورهاست :
گفتی من از تو ام
تو را جوانه زدم
و زمین
سبز شد .
پاره یی کاغذ را
گهگاه باد اگر آورد
دیوان سترگ قله را
.منتظر توان بود
در خواب درد -
فرصتی بیش نیست
که فصل را
به تمامی
ما خفتیم .
کوه را
گفت و گو کنیم
که تصویر شکوفه دارد .
سرود آبی تو را
این تشنه
.همیشه می خواند
٣
اسطوره های آب را ورق می زنیم
تا آن سوی بودن
به ابدیتی که فرا مان می خواند
و دست همان
در زنجیر-
لحظه هارا
تا ستیغ ها
بر سپیده می اندیشد
این جا که مه نشسته است
خنجر به ما می نزد
و همزادمان
هاله ی زخم را
.دریغ می دارد
انک! گردابی سرد
و اندکی فرو رفتن
که خرابه های باستانی عشق
با سرودهای آبی
بر مدار فاجعه می چرخند .
در انتهای سفر
بندری ست
و اشتیاق خاک
خواب پاروها را
آشفته می سازد
و خانه یی
و صدای مهربان دری
.که هرگز تسلیم بسته بودن نیست
٤
صخره ها را  فراز می ایی
تا سایه ی داری بی بن
و در خاموشی رودی بی تصویر
به مردی دربند می پیوندی
که همیشه
پیش ا رکاب بر گرفتن
مرکبش را
هی کرده است
و به آسمانی می رسی
که برشی می خواهد
به رهایی .
میان دستی که پیش می آید
و دستی که به پاسخی بر می خیزد
ابدیتی ست
که از راه های ناشناخته می رسد
و بی آوازی
به جانب آبی
پرواز می کند .
٥
بر شاخه های شب
ستا ره می روید
و با سرود آبی
زمین می بلد .
معمار پرنیان
موج می بافد
که بر تن کرانه کند
راهبان پیر کجاست
تا شبانه
؟ما را در یابد
.
سرود آبی تو را
این تشنه
همیشه
می خواند 

BLUE SONGSسرودهای آبی:خانه ویران است*

سرودهای آبی:خانه ویران است
عقاب جور گشوده ست بال بر همه شهر
کمان گوشه نشینی و تیر واهی نیست
حافظ
١
آیینه یی به باور سفر
دربازه ی تردید
کتابی مقدس
در سینه
و هزار اوز رود
که گام ها را می بلعد .
آنک! خانه ویران است .
٢
مقصد کجاست ؟
سکوت
به شور می تپد
در سفر به برزخ راز .
مقصد کجاست؟
گذار ما
میان لحظه های غرو ب
طنین ناب عاطفه است .
بر تن ردای آب داریم
بر دل
قبر ابر
و نام تو
آبشاری ست
که در پناه همهمه اش
سبز می شویم .
هزار سال به انتظار حادثه
هزار حادثه
در امتداد زمانه می آید .
ما در حریم مهربانی می روییم
تا سرشار از سرود و حماسه
.راهی به تماشا بگشاییم
مقصد کجاست؟
که دربازه ها به واهی گشاد
و خاموش ما ند.
آرامشی غریبه ور دارد هر فریاد
و در هجوم آب
فرزانه
.دیوانه یی ست
دیوارهای پر صلابت سفر
تا ماسه های مهربان می رود
و دریچه های شکسته
کوچه را می نگرد
که خانه
ویران است
٣
ما گوشه نشینان
ساکنان کدام شهریم
؟که راهی به تماشا گشودیم ؟
آفتاب کجاست
تا از تپه های باد
به دریا رسد؟
و دست همان
پلی ست بر بیشه زار
که از نهایت آب بر پرنیان موج
پیام تازه می برد.
راه ها به جست و جویند
و باد
در انزوا می خواند
و شب
مستانه می ریزد
که خانه
.ویران است
٤
نگاهت به وسعت دریاهاست
و آفتاب
در سینه ات می تپد
و لبخندت
زایش انسان است
در عصمت و درد
به سفری در جست و جوی رنگ
تا بی نهایت
در بی نهایت
که ابرهای پوچی
دیگر نمی برند
. و عطش ادامه دارد
چندی ست در خانه های شطرنجی شهر سرگردانیم
خانه خالی ست
و بازیگران بی تاب
در اندیشه ی آنند
خانه سیاه است
و پیچک ها ریشه می دوا نند 
و سواران
به دور از هم
سرنوشتی یگانه دارند .
سحر نیامده ست
که بر چهره ها شبنم می روید
و در برزخ میان گذشته و حال
.آینده بر افق نشسته است
ما را پناه دهید
که دریا
حنجره ی وحشی ماست
و در هجوم آب
موجی سوترگ بر نی خیزد
و زمین
خموشانه
روی بر می تابد .
!ما را پناه دهید
که در نگاهتان
لحظه ها آسوده اند
و خانه
ویران است .
٥
هنوز صدایی نمی رسد
درنگ باید کرد
که رفتن
 نا دیدن است
. و نا یافتن
و ساحل سکوت
در هراس نیزه های آفتاب
بر شکاف پلک خود نشسته است
. و عشق را باور دارد
در استان غروب
برگ ها می لغزند
اما جوانه ها
دیوار ساقه را می شکند
تا کتاب خاطرات باغ را
در سپیده
.ورق زنند
درنگ باید کرد
که خانه
خانه ی ماست
اگر چه
دیری ست
 ویران است 
.

BLUE SONGS:سرودهای آبی:سرودی به بی گاهی*

سرودهای آبی : سرودی به بی گاهی
١
روان آبی خود را
برکه ها
به دریا سپرده اند
و شب را
.تا گیسوان سنگ در ادامه اند
نیلوفر باکره را
آفتاب دور
کی می فریبد
٢
لبخنده یی بر توهم بیداد
حمایلی در خط پرواز
تا خواب غنچه ها پرپرنشود
در این سفر
شبنم
اتفاقی تازه نیست
که گلخانه را
همیشه مه می پاید .
لب های تلخ شب
برزخیان لحظه های خدا حافظ ا ند
٣
خسته پایی ست
یا تشنه یی مغرور
عشق را باور دارد
که غریبانه
گام ها را به ساختگاه می کشد
تا بر صخره یی تکیه زند
٤
در کوچه های شبانه
قهر دریچه ها
دیوانه می کند دیوار پیله را .
ذهن عقیم سنگ
در کشف ترد گیاهی
بی تاب فصل تازه است .
٥
دیگر کسی به سپیده نخواهد رفت
که آسمان
ردای مخمل بر تن دارد
و خواب بلند بارزاخیان
بی تاب ستاره هاست
٦
چنگی به دامن ریشه دارد
پندار سبز
در شاخه های عقیم
جوانه
سر می دهد
سرود خاک را
و باغ بغض
دیوار صخره را می شکند .
تا دره را
خورشید
به راه سفر بنوازد
سرداران باد
آسمان را
یک سویه می نگرند
٧
دل می رود به گهواره
تا واحه ی غروب
و در عطش آینه می نشاند
زایش آتش را.
فصلی نمی شناسد تماشا
که سوختن
رمز بودن است .
این کاروان خسته
بی رهیاری خورشید
پای در بند ماسه دارد
با دل که می تپد
به بستری از خار
٨
دریا لمیده بر وسعت نگاهی
خیزاب
تا ساوهل صبور می رود
و ذهن خیس شن
توفانی ست .
آنک عصیان دیده بانان اندوه!
٩
یاران سبز
باران را فریاد می زنند
روزن بلند انتظار را
کسی نمی نوازد
.و سبزه بان پیر می گرید .
برگان باغ
اندوه دریایی سبزه بن را
تصویر می کنند .
١٠
برگان نوجوان
شب را
هزار پاره می کنند
و ماتم ماهیان
.بر شیاره های بیشه عمیق می شود
این جا
دستار شب به سر بسته اند و
ابخند بامداد را مکرر می کنند
١١
اسمه می گذارد
از فراز غروب
تا بر جبین شب بنشاند
.شیارهای کمرنگی
خم می شود
در امتداد گیسو
به نوازشی
تا در ردای شب
یله شود .
١٢
مه را
خروسخوان بر می گذارد
پیش از فرو کش دیوار
و تازیانه ی اندوه
طعم سیلاب دارد
یورش به پیله
اما
از کدام سوست
که گریه
دل را
به بی گاهی سرود ها می سپرد
و در حریر شبنه ها
گم می شود .
١٣
سرود دریچه را
شب
بر هزار مدار می برد
تا راهبان ملکوت
آویزه ی دست خاک را
بر شبان دیگر بخوانند
١٤
باد را سراب می انگارند
و شراب را
به فاصله ی دستی
دور از دستان خواهش .
شن بی ترحم است
اگر کاروانیان
شب را
به راه نسپارند
و باد را
به خواب
سراب انگارند
١٥
تنها بیداران
سرود های آبی را
از گلوی خسته ی دریا مردان
سر می دهند
تا بی گاهان
بیداد را
.انکار کنند 

BLUE SONGS:سرودهای آبی:دریچه یی به گستره های سبز

سرودهای آبی:دریچه یی به گستره های سبز
١
تمام راه را خزیده می رفتیم
با هم و تنها
به سفر بدرود
در سرزمین نمور عشق
که همه خاموشی و شبنم بود
و تماشا پایان می گرفت
و گل های افسوس
که در بهاران می شکفت
در خزان به خاک می ریخت .
دریچه ها به گستره یی سبز
بسته بود
. و بوی بهار پرپر می شد
تمام راه را خزیده می رفتیم
و دشت نگران
در ادامه ی غربت
بدرودمان را باور نداشت
اینک سایه ها مان
دلگرفته ...
عطر باغ را می شنیدند
و زمان
در آغاز خزان
گل می داد
و راه
در ادامه ی ابر ها بود
که در چشمه ی دیدار
تطهیر میشدیم
٢
نه هرگز
بل همیشه
که دیدنت
همه دلتنگی بود
و ندیدنت .
سفر همه در خاموشی آغازید
و با شبنم
به نجوا نشست
ما پاییز را تجربه کردیم
و بر انگشتانمان
.بیشه ها روییدند
اینک تنگنا ها
از پیچک ها
و شاخه های نور
که سپیده را در سبدی سبز
به ما هدیه می کردند
و یک قبیله ی عاشق
که فصل کوچ را
.از یاد برده بود
٣
!قاعده ها را فرو بگذار
!فانوس ها را بکش
! قطب نما ها را بشکن
و آسمان را
دیگر با ر
به ستاره یی بیارای
که در تمام راه
بر آن نماز می گذاردیم
اندکی جوانه
یک بیشه تنهایی
و نهایت شب کافی ست
تا با رشی از کلام ببرد
٤
گپ ها
و گفت ها
شب ها ستاره را لمس می کنیم
و بهار
به هیات تو
می روید .
سرود غروب
و بدرود
و راه بی باور
که در بازه ها را
به باد خزان می گشود .
به چشمخانه ی سرخ ما
میراث ابر
شبنم بود
و خانه های خزان
.تا ارتفاع بهار می رفت
٥
در سرزمین نمور عشق
شب ها زخمی بود
و راه
بر دوا م مه
تکیه دشت .
به انتظار عطر دست ها
درخت ها خفته بود
و رود
آواز باران را می خواند
و بیشه
که جامه ی مه
بر تن دا شت
-ایستاده -
خواب دریا می دید .
برای گفتن بدرود
دست ها ما ن را در باران می شوییم
٦
سیاه جامه ی خیس مسافر خونین شد
فرزندان بهار را به قربانگاه می بردند
و دشت
.سشار سرود ها بود
افق گرفته بود
و راه
در امتداد تماشا می خزید
و عقربه های زمان
بر پر سیاوشان توقف دا شت .
افق گرفته بود
و یک دست
آراسته به ده انگشت
و دو تن
به تنهایی
و عطر دلگرفته ی باغ
و شکوفه های خزان
...در آغاز زمان
همیشه هر پایان را آغازی ست
٧
چیزی از ادامه ی شب نمانده بود
حرفی اگر باشد
آواز های بارانی ست
و بیشه ی پیر
که در آغوش مه
سبز می شد
و راه نشانه های سفر
که بهار را
بر تقویم باستانی عشق
جاودانه می کرد
و بانوی طلایی باد
که آفتاب را
بر شانه های زخمی ش داشت
و راه
راه هزار ساله را
که با هم و تنها
در سرزمین نمور عشق
خزیده می رفتیم
تا در افق
جوانه زنیم