سرودهای آبی:خانه ویران است
عقاب جور گشوده ست بال بر همه شهر
کمان گوشه نشینی و تیر واهی نیست
حافظ
١
آیینه یی به باور سفر
دربازه ی تردید
کتابی مقدس
در سینه
و هزار اوز رود
که گام ها را می بلعد .
آنک! خانه ویران است .
٢
مقصد کجاست ؟
سکوت
به شور می تپد
در سفر به برزخ راز .
مقصد کجاست؟
گذار ما
میان لحظه های غرو ب
طنین ناب عاطفه است .
بر تن ردای آب داریم
بر دل
قبر ابر
و نام تو
آبشاری ست
که در پناه همهمه اش
سبز می شویم .
هزار سال به انتظار حادثه
هزار حادثه
در امتداد زمانه می آید .
ما در حریم مهربانی می روییم
تا سرشار از سرود و حماسه
.راهی به تماشا بگشاییم
مقصد کجاست؟
که دربازه ها به واهی گشاد
و خاموش ما ند.
آرامشی غریبه ور دارد هر فریاد
و در هجوم آب
فرزانه
.دیوانه یی ست
دیوارهای پر صلابت سفر
تا ماسه های مهربان می رود
و دریچه های شکسته
کوچه را می نگرد
که خانه
ویران است
٣
ما گوشه نشینان
ساکنان کدام شهریم
؟که راهی به تماشا گشودیم ؟
آفتاب کجاست
تا از تپه های باد
به دریا رسد؟
و دست همان
پلی ست بر بیشه زار
که از نهایت آب بر پرنیان موج
پیام تازه می برد.
راه ها به جست و جویند
و باد
در انزوا می خواند
و شب
مستانه می ریزد
که خانه
.ویران است
٤
نگاهت به وسعت دریاهاست
و آفتاب
در سینه ات می تپد
و لبخندت
زایش انسان است
در عصمت و درد
به سفری در جست و جوی رنگ
تا بی نهایت
در بی نهایت
که ابرهای پوچی
دیگر نمی برند
. و عطش ادامه دارد
چندی ست در خانه های شطرنجی شهر سرگردانیم
خانه خالی ست
و بازیگران بی تاب
در اندیشه ی آنند
خانه سیاه است
و پیچک ها ریشه می دوا نند
و سواران
به دور از هم
سرنوشتی یگانه دارند .
سحر نیامده ست
که بر چهره ها شبنم می روید
و در برزخ میان گذشته و حال
.آینده بر افق نشسته است
ما را پناه دهید
که دریا
حنجره ی وحشی ماست
و در هجوم آب
موجی سوترگ بر نی خیزد
و زمین
خموشانه
روی بر می تابد .
!ما را پناه دهید
که در نگاهتان
لحظه ها آسوده اند
و خانه
ویران است .
٥
هنوز صدایی نمی رسد
درنگ باید کرد
که رفتن
نا دیدن است
. و نا یافتن
و ساحل سکوت
در هراس نیزه های آفتاب
بر شکاف پلک خود نشسته است
. و عشق را باور دارد
در استان غروب
برگ ها می لغزند
اما جوانه ها
دیوار ساقه را می شکند
تا کتاب خاطرات باغ را
در سپیده
.ورق زنند
درنگ باید کرد
که خانه
خانه ی ماست
اگر چه
دیری ست
ویران است
.
عقاب جور گشوده ست بال بر همه شهر
کمان گوشه نشینی و تیر واهی نیست
حافظ
١
آیینه یی به باور سفر
دربازه ی تردید
کتابی مقدس
در سینه
و هزار اوز رود
که گام ها را می بلعد .
آنک! خانه ویران است .
٢
مقصد کجاست ؟
سکوت
به شور می تپد
در سفر به برزخ راز .
مقصد کجاست؟
گذار ما
میان لحظه های غرو ب
طنین ناب عاطفه است .
بر تن ردای آب داریم
بر دل
قبر ابر
و نام تو
آبشاری ست
که در پناه همهمه اش
سبز می شویم .
هزار سال به انتظار حادثه
هزار حادثه
در امتداد زمانه می آید .
ما در حریم مهربانی می روییم
تا سرشار از سرود و حماسه
.راهی به تماشا بگشاییم
مقصد کجاست؟
که دربازه ها به واهی گشاد
و خاموش ما ند.
آرامشی غریبه ور دارد هر فریاد
و در هجوم آب
فرزانه
.دیوانه یی ست
دیوارهای پر صلابت سفر
تا ماسه های مهربان می رود
و دریچه های شکسته
کوچه را می نگرد
که خانه
ویران است
٣
ما گوشه نشینان
ساکنان کدام شهریم
؟که راهی به تماشا گشودیم ؟
آفتاب کجاست
تا از تپه های باد
به دریا رسد؟
و دست همان
پلی ست بر بیشه زار
که از نهایت آب بر پرنیان موج
پیام تازه می برد.
راه ها به جست و جویند
و باد
در انزوا می خواند
و شب
مستانه می ریزد
که خانه
.ویران است
٤
نگاهت به وسعت دریاهاست
و آفتاب
در سینه ات می تپد
و لبخندت
زایش انسان است
در عصمت و درد
به سفری در جست و جوی رنگ
تا بی نهایت
در بی نهایت
که ابرهای پوچی
دیگر نمی برند
. و عطش ادامه دارد
چندی ست در خانه های شطرنجی شهر سرگردانیم
خانه خالی ست
و بازیگران بی تاب
در اندیشه ی آنند
خانه سیاه است
و پیچک ها ریشه می دوا نند
و سواران
به دور از هم
سرنوشتی یگانه دارند .
سحر نیامده ست
که بر چهره ها شبنم می روید
و در برزخ میان گذشته و حال
.آینده بر افق نشسته است
ما را پناه دهید
که دریا
حنجره ی وحشی ماست
و در هجوم آب
موجی سوترگ بر نی خیزد
و زمین
خموشانه
روی بر می تابد .
!ما را پناه دهید
که در نگاهتان
لحظه ها آسوده اند
و خانه
ویران است .
٥
هنوز صدایی نمی رسد
درنگ باید کرد
که رفتن
نا دیدن است
. و نا یافتن
و ساحل سکوت
در هراس نیزه های آفتاب
بر شکاف پلک خود نشسته است
. و عشق را باور دارد
در استان غروب
برگ ها می لغزند
اما جوانه ها
دیوار ساقه را می شکند
تا کتاب خاطرات باغ را
در سپیده
.ورق زنند
درنگ باید کرد
که خانه
خانه ی ماست
اگر چه
دیری ست
ویران است
.
No comments:
Post a Comment